Sarı Resimler

Kar yağarken yolda kalmış bir araba resmi. Kar yolları kapatmış. Kara dayanmış bir araba, zincirleri yok. Arabanın arkasında düşünceli iki adam. İkisi de yere bakıyor. Dağların arkasında siyah bulutlar var. Bu resmi çeken sanırım benim. Ortaokul ikinci sınıftayım. Arabanın arkasında duran adam birisi amcam diğeri de babam. Bu resimdeki bu iki adam bu resmin çekildiği anda acaba şu andaki durumlarını tahmin edebilirler miydi? Ben bu resmi çekerken bu resimle ilgili böyle bir yazı yazacağımı tahmin edebilir miydim?

Resimler öyle acı bir duygu bırakıyor ki bazen içime yıpranmışlıklarım, çaresizliklerim gelip sokuluyor göğsümün sol yanına. Nasıl bir duygu, bunu tam anlatamıyorum.

Bir ihtiyar kadın resmi.

 Çizik çizik bütün yüzü. Gözleri kocaman. Gözlerinin altında kırışıklar yılların bıraktığı zamanın halkaları gibi. Gencecik yüzü varken bu güzel ihtiyar kadının bugünlerini tahmin edebilir miydi? Saçlarının renkleri gençken pırıl pırıl, taze taze, kıvrım kıvrım belki. Ama şimdi kar yağmış gibi bembeyaz bütün başı. İhtiyarlamış bütün saçlarının en ağır tarafı göğsüne inmiş sol yanına. Bu kadın babaannemdir.

 Gülücükler var güzel yüzünün bütün çizgilerinde. Gencecik bir adam resmi. Henüz bıyıkları terlemiş. Henüz adım atmış belki gençlik tarlasına. Omzuna almış gelincik tarlasında yürürken sıcaktan rahatsız olduğu ceketini. Öyle bir tebessüm fırlatmış fotoğrafı çekene. Bu benim babam. Belki de daha gitmemiş askere bile. Öyle gülmüş ip ince. Öyle duruyor bir dal gibi, bir fidan gibi.

Resimler geçmişin izleri. Hayal dünyamızı yeniden harekete geçiriyor. Rüya gibi yeniden yaşatıyor geçmişi bize. Yeniden hatırılar yaşanıyor. Yeniden hatırlanıyor bütün anılar. Parça parça bakıyoruz resmin dünyasından geçmişe. Ağrılarımız depreşiyor. Unuttuklarımız hatırlanıyor. Ağrılar yeniden ortaya çıkıyor. Yaşananlar hızla akıyor gözümüzün önünden. Hayaller çırpınıyor bir daha yeniden. Ve geçmiş bizi birden bire kucaklıyor. Derin derin içimizi çekiyoruz ve sürekli. “Vay, be” şaşkınlık ifadeleri dudaklarımızdan dökülüyor.

Hayat sayfa sayfadır. Resimler birer anıdır. Sararmış yanlarıyla faniliğimizi ortaya koyar. Ağırlık göğsümüze basar. Her şeyin bir geçiciliği vardır. Hayatın da akıp geçen film şeridi gibi olduğunu bize hatırlatır.

Hayatın kahrı vardır. Hayatın onca gailesi. Hayat ne olursa olsun öyle hızla geçen renklerin karışımıdır resimlerde. Karanlık yanlarını siler insan. Bazen kara bazen de aktır hayatımız. Acılar da tatlılar da vardır hayatımızda. Hep pembe de olamaz hayatın kendisi. Yine de sarı resimler hâkimdir hayatımızda. Eskiyen, kırışık, buruşuk resimler gibi eskiyip gider günler.