NECİP FAZIL VE ESERLERİNDEN ÜÇ DERS

Necip Fazıl Kısakürek'in eserlerinden çıkarılan üç önemli ders, bir insanın karakter inşasında gerekli olan temel taşlar niteliğindedir.

1. Adam olmak diplomayla değil, şahsiyet ve duruşla olur.

İnsanın gerçek değeri, aldığı diplomalar veya sahip olduğu unvanlarla değil, şahsiyeti ve duruşuyla ölçülür. Kur’an-ı Kerim’de Yüce Allah, kişinin en üstün vasfının en yüksek diploma ile değil, takva ile olduğunu belirtmiştir:

اِنَّ اَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللّٰهِ اَتْقٰيكُمْؕ

"Şüphesiz ki Allah katında en değerliniz, en muttakî (takva sahibi) olanınızdır."

(Hucurât 13)

Rasûlullah (s.a.v) da bir hadis-i şerifinde şöyle buyurmuştur:

"Allah sizin suretlerinize ve mallarınıza bakmaz, ancak kalplerinize ve amellerinize bakar."

(Müslim, Birr 33)

Bu ayet ve hadis bize gösteriyor ki, insanın değeri dış görünüşü veya dünyevi başarılarıyla, sahip olduğu diplomalarla değil, ahlaki duruşu, kişiliği ve Allah’a olan bağlılığıyla ölçülür.

2. Söz ve amel bir olmalıdır, konuştuğun kadar doğru yaşamalısın.

İslam ahlakında, kişinin söylediğiyle yaptığı arasında tutarlılık olması büyük önem taşır. Yüce Allah, bu konuda bizleri uyararak şöyle buyurmuştur:

يَٓا اَيُّهَا الَّذٖينَ اٰمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ ﴿٢﴾

كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللّٰهِ اَنْ تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ ﴿٣﴾

"Ey iman edenler! Yapmayacağınız şeyleri niçin söylüyorsunuz? Yapmayacağınız şeyleri söylemeniz, Allah katında büyük bir nefretle karşılanır." (Saff, 2-3)

Bu ayet, insanın sözleriyle fiillerinin bir biri ile uyumlu olması gerektiğini vurgulamaktadır.

Rasulullah (s.a.v) Efendimiz de şöyle buyurur:

"Münafığın alâmeti üçtür:

Konuştuğunda yalan söyler,

söz verdiğinde sözünde durmaz,

kendisine güvenildiğinde hıyanet eder."

(Buhârî, Îmân 24)

Müslüman, dilinden çıkan sözü hayatına yansıtmalıdır. Sadece güzel konuşmak yetmez; güzel yaşamak da gerekir.

3. Hakikati yalnızca akılla değil, kalp gözüyle de görebilmek gerekir.

Akıl, Allah’ın insana verdiği büyük bir nimet olsa da hakikati anlamada tek başına yeterli değildir. Allah, insana bir de kalp gözü vermiştir.

Kur’an-ı Kerim’de bu konuya şöyle işaret edilir:

لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَاؗ وَلَهُمْ اَعْيُنٌ لَا يُبْصِرُونَ بِهَاؗ وَلَهُمْ اٰذَانٌ لَا يَسْمَعُونَ بِهَاؕ اُو۬لٰٓئِكَ كَالْاَنْعَامِ بَلْ هُمْ اَضَلُّؕ اُو۬لٰٓئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ ﴿١٧٩﴾

"Onların kalpleri vardır, ama onunla anlamazlar; gözleri vardır, ama onunla görmezler; kulakları vardır, ama onunla işitmezler. İşte onlar hayvanlar gibidir, hatta daha aşağıdadırlar. İşte onlar gafillerin ta kendileridir." (A’râf, 179)

Hadis-i şerifte ise Rasulullah (s.a.v) Efendimiz de şöyle buyurmuştur:

"Dikkat edin! Vücutta bir et parçası vardır. Eğer o düzgün olursa bütün vücut düzgün olur. Eğer bozulursa bütün vücut bozulur. İşte o, kalptir." (Buhârî, Îmân 39)

Bu ifadelerden de anlıyoruz ki, hakikati kavrayabilmek için sadece aklın değil, kalbin de temiz ve duyarlı olması gerekir.

Kalp gözüyle bakabilen bir insan, olayların derin manalarını idrak edebilir. O halde kişiliğimizle, sözümüzle ve kalp gözümüzle hakikati anlamaya gayret etmemiz gerekir. Bu gayrette bizi Allah’a daha yakın kılacaktır.

Rabbimiz bizleri, sözleriyle amelleri tutarlı olan, şahsiyetli, duruş sahibi ve hakikati görebilen kullarından eylesin. Amin.