Hayat Böyle Bir Şeydir!

“Dünya dönüyor.” demişti Halil İbrahim Çelik, hapishaneden çıkarken gazetecilerin sorduğu soruya cevap olarak. O zaman üniversite birinci sınıftaydım ve şimdi dönüp bakıyorum da zaman çok hızlı bir öğütücüydü. Bir çırpıda gelip geçmişti yirmi altı yıl.

            Evet, Dünya dönüyor; büyük nehir, hayat hızla akıp gidiyor.

            Birileri ansızın aramızdan ayrılıyor, büyük felaketler, savaşlar, açlıklar, kıtlıklar, katliamlar yaşanıyor; yeniden Güneş doğuyor, yeniden batıyor; akşam oluyor, yeniden sabah oluyor.

            Unutulan acılar, tamir edilen kırgınlıklar, iyileşen hastalar ve başka hasta olup da yataklara düşenler… Gelip geçen günler, hatıralar, hayatlar ve tükenip giden zamanlar. Yeniden gelen bayramlar, sonra hızla peşi sıra akan mevsimler; yazlar, sonbaharlar ve yeniden gelecek olan kış…

            Zaman geçiyor ve dünya dönüyor.

            Hayat denilen büyük nehir akıp gidiyor.

            Çocuğun doğumunu beklerken duyulan heyecan… Bir bakmışsın çocuk okuldan mezun olmuş, aradan yıllar geçmiş de ne zaman geçmiş diye dönüp bakmaya fırsatın olmamış.

Sonra telaşla akıp geçen yıllar… Hayata atılmışsın, hastalanmışsın, yaşlanmışsın… Kazandığın olmuş veya kaybettiklerin. Sen koşmuşsun bazen; bazen oturup dinlenmeye vaktin olmamış. Ama büyük nehir akıp gitmiş, seni de beraber sürükleyerek.

            Sevdiklerin bir bir seni terk etmiş; fotoğraflarda kalmış anıların; annen, baban, halan, teyzen ve dayıların; belki kardeşin, ablan, abin; ne zaman vefat etmiş? Belki vefat etmeden ölen dostların olmuş kalbinde… Çok çabuk, hızla yaşlanmışsın.

            Okuduğun kitaplar, gezdiğin şehirler, sevdiğin müzikler, güzel dostların hepsi birer birer bu büyük nehrin içinde akıp gitmiş.  Seninle olanlar, senden ayrılanlar… Sevinçlerin, hüzünlerin, kırgınlıkların, yalnızlığın ve çoğu kere sevdiklerinle olan mutlulukların. Hepsi geride kalmış.

            Yıllar büyük nehrin içinde kilometre taşları. Bize göre büyük, büyük nehre göre küçük bile sayılmayacak yıllar. İlk çocukluk anıları, okul yılları, meslek seçimi ve iş hayatı, geçim derdi, evlilik ve çocukların… Önemli hastalıklar, kazalar ve sevdiklerinin ölüm haberleri… Ve bir gün senin de ölümün.

            Büyük nehir akıp gidiyor. Karşı kulaç çekmek imkânsız. Seni de beraber sürüklüyor. Çünkü bu senin kaderin.

            Dünya dönüyor ve büyük nehir sana hatırlatıyor: “Sen bir insanoğlusun ve fanisin. Kibir ve kendini beğenmişliğinle bir hiçsin. Sen bugün varsın, yarın yoksun. Hiçbir şey değişmez. Büyük hayat nehri akar; günler, geceler, mevsimler geçer.”

            İşte hayat böyle bir şeydir.