Son iki ay içinde iki elin parmakları kadar çocuk edebiyatı kitabı okuma fırsatı buldum. Bunların içinde yerli yazarların eserleri olduğu gibi yabancı yazarların eserleri de vardı.
Yabancı yazar demişken gayrimüslim yazarları kastettiğimi de özellikle belirtmek isterim. Sözünü ettiğim kitaplarla ilgili olarak, seçici olmadım. Elime ne geçtiyse onu okudum. Okuduğum eserlerden birçoğu ülkemizde her yıl binlerce öğrenci tarafından okunan eserlerdi. Elimdeki kitabın kaçıncı okuyucusu olduğumu bilemeden sayfalarını çevirdim.
Sayfaları çevirirken sürprizlerle karşılaştım. Sürpriz yerine şoklarla karşılaştım bile denebilir. Çünkü yabancı eserlerin hemen hemen hepsinin ortak bir özelliği olduğunu gördüm. Şöyle ki, hikâye ve romanlara çoğu kere kilise ile ilgili bölümlerle başlanıyordu. Bazen de öykünün bir yerinde konu dolandırılıp yine kilise ile ilişkilendiriliyordu.
Mesela atın hayatının anlatıldığı yabancı bir eserden söz edeceğim. Eserde ata en iyi davranan, en merhametli olan, en iyi bakan kişinin rolü kilise ibadetlerini aksatmayan bir kişiden seçilmişti. Atın diğer sahiplerine kötü roller verildiği için dini inançlarından hiç bahsedilmemişti. Oysa biz biliyoruz ki tarihte atı ilk defa evcilleştiren millet biziz.
Bir başka eserde bir çocuk uzayı anlatıyor. Ayda kilise silueti gördüğünü dile getiriyor…
Bu kitapları okuyan evlatlarımıza, lezzetli bir yiyecek içinde gizlenmiş zehirler adeta enjekte edilmektedir.
Dolayısıyla çocuk ve gençlerimizi yerli eserlerimizle buluşturmak öncelikli görevimiz olmalıdır.
O halde eserlerimizde de mutlak suretle cami, ezan, minare gibi İslam dinini temsil eden öğeler konu edilmelidir. İslami yaşantı ve ibadetlerimiz hikâyelerde kahramanlara rol olarak verilmelidir. Bu tür eserlerle de evlatlarımız buluşturulmalıdır.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.