İlk Müslüman Türk Devletlerinden biri olan Gaznelilerin en önemli hükümdarlarından “Sultan Mahmud”, İslamı yaymak için Hindistan’a on sekiz sefer düzenlemişti.
İşte bu seferlerden birinde çok zorlanmış, zafer kazanacağından şüpheye düşmüştü.
Tam bu zor durumda iken Allah’a şöyle yalvarmış
- “Ey Rabbim, bu savaştan galip çıkarsam, aldığım bütün ganimetleri yoksullara dağıtacağım.“
Neticede Sultan Mahmud galip geldi ve çok kıymetli ganimetlere sahip oldu.
Gazne’ye döndüklerinde elde ettikleri bütün ganimetleri yoksullara, muhtaçlara dağıtmaya başladı.
Fakat bazı vezir ve komutanlar araya girip,
- “Aman Sultanım ne yapıyorsunuz, bunca değerli ganimetler, altınlar, inciler fakir fukaraya dağıtılır mı? Hem onlar bunların kıymetini ne bilecek? Üstelik devletin hazinesinin bunlara ihtiyacı var” diyorlardı.
Sultan Mahmut bunu Allah’a verdiği sözün gereği olarak yaptığını, kendisi için bir adak olduğunu söyledi.
Adamları yine itiraz ettiler:
- “Efendimiz önemsiz olanları dağıtın, değerli olanları hazineye ayırın, bütün memleketin bunlara ihtiyacı var” dediler.
Sultan Mahmut’un kafasını karıştırdılar. O zamanda Gazne’de yaşayan, doğruyu ve hakkı kellesi pahasına söylemekten çekinmeyen âlim ve fâzıl büyük bir zat vardı. Sultan Mahmud onu çağırtıp durumu anlattı ve fikrini sordu.
O büyük zat şöyle dedi:
- “Sultanım bunda kararsızlığa düşecek bir taraf yok. Eğer Allah’a bir daha işiniz düşmeyecekse hemen adamlarınızın dediğini yapın. Ama Allah’a tekrar işiniz düşecekse verdiğiniz sözü tutun, adağınızı yerine getirin, ganimetleri yoksullara dağıtın.”
Şimdi bizimde Allah'a verdiğimiz sözlerimiz var.
Kulluk sözümüz var, yolunda yürümeye, peygamberine sadık kalmaya, verdiğimiz sözde durmaya, emanete sahip çıkmaya, iyiliklerin mümessili kötülüklerin hasmı olmaya, yalan, hile, haset, fesat gibi manevi mikroplardan uzak durmaya dair sözlerimiz var.
Allah'a işi düşmeyecek olan var ise verdiği sözlerden cayabilir...
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.